Abdolah neemt de lezer in het Gordijn mee op dat reisje, dat nogal bewogen moet zijn geweest: hij heeft zijn moeder al vijftien jaar niet gezien, ze is dement én het is waarschijnlijk hun laatste ontmoeting. Maar de schrijver focust jammer genoeg vooral op het saaie logistieke gedoe van de reis; het inchecken in het hotel, het huren van een auto, het regelen van een tripje, enzovoorts. De hoofdstukken, met titels als 'In de ontbijtzaal' en 'Naar de bazaar', hebben een hoog 'en-toen-en-toen'-gehalte.

Je zou daar iets achter kunnen zoeken: omdat de moeder haar grip op de werkelijkheid verliest, klampt haar zoon zich vast aan de droge feiten. Of: met het uitgebreid beschrijven van futiele gebeurtenissen probeert de schrijver die ene grote gebeurtenis - het definitieve afscheid - als het ware uit te stellen.

Maar Abdolahs ongecompliceerde, eenduidige stijl laat geen ruimte voor een diepere interpretatie; alles is zoals het is. Dat geldt ook voor de zinnetjes waarin hij wel wat over zijn emoties vermeldt. Wat valt er nog te fantaseren bij: 'Geluk vulde mijn hart', 'Al mijn zorgen verdwenen', of 'Het zat me dwars'?

Hierdoor spreekt het Gordijn nauwelijks tot de verbeelding, ook al heeft de schrijver nog geprobeerd de dementie van zijn moeder te mystificeren tot een 'hoogst persoonlijke pelgrimstocht'; zij vertoeft 'in het domein van haar dromen' en ze leeft 'in een driedimensionale ruimte' (maar wie niet?). Het mag niet baten. Abdolah heeft een meeslepende en ontroerende afscheidsnovelle willen schrijven maar zijn tamme reisverslag is allesbehalve dat.

**

Prometheus; 180 pagina's; € 17,99.